Góra Tajget

Anna Dziewit-Meller stanęła na wysokości zadania i zmierzyła się z piętnem wojny. Bezlitośnie sprowadziła czytelników do otchłani, do której nikt nie chciałby zaglądać. Stworzyła fikcyjną powieść nawiązującą do prawdziwych wydarzeń, mających miejsce w okresie II wojny światowej, kiedy Hitler nie spoczął, dopóki nie wyniszczył najsłabszych i najmniej potrzebnych ludzi, czyli dzieci.


Współczesny Śląsk. Nauczyciel w podeszłym wieku prosi Sebastiana o pomoc w wystawieniu pomnika dzieciom, które zostały bestialsko zamordowane w czasie II wojny światowej. Działo się to dokładnie w budynku, w którym dziś mieści się apteka Sebastiana. Mężczyzna z żalem spogląda na miejsce, w którym niegdyś unicestwiono ponad dwustu niewinnych ludzi, zwabionych pod pretekstem badań. W rzeczywistości na dzieciach przeprowadzano eksperymenty medyczne, które doprowadzały ich do śmierci. Z czasem Sebastian zaczyna się interesować wydarzeniami z przeszłości, chce się dowiedzieć, co tak naprawdę się wtedy wydarzyło. Poznaje historie z perspektywy różnych ludzi żyjących w tamtych czasach na Śląsku. Historie, których być może nie chciał poznać. Czuje ogromny ból, bo niedawno sam został ojcem córeczki i to, czego boi się najbardziej to śmierci własnego dziecka. Czytelnik również odczuwa ból. Cierpi, poznając kolejnych bohaterów, prowadzonych przez bezdusznych esesmanów prosto do budynku zagłady, którego już nigdy nie opuszczą.