Kukiz. Grajek, który został graczem i inne

Polityczny żywot Pawła Kukiza składa się ze sprzeczności. Był za Platformą, a teraz przeciw niej. Był przeciw PiS, a teraz PiS wspiera. Śpiewał Ukraińcom na Majdanie, a dziś domaga się neutralności wobec konfliktu na Wschodzie. Kiedyś gorący zwolennik integracji z Unią Europejską, teraz zachodnie korporacje są dla niego wcieleniem zła. Pisał antydysktyminacyjne protest songi, dziś podsyca nastroje przeciw imigrantom.
Taki jest właśnie Paweł Kukiz. Co chwilę, to inny muzycznie i politycznie, ale zawsze przeciw jakiemuś „systemowi“, za którego ofiarę uważa siebie — i Polskę. Przeciw Jaruzelskiemu, przeciw Kaczyńskiemu, przeciw Komorowskiemu. Niezmienną cecha Kukiza jest zmienność.
(fragment książki)

Poza tym w książce trzy inne tematy:
„Rafi Eitan. Najsłynniejszy agent Mosadu. Człowiek, który złapał Eichmanna“
Autorzy: Karolina Przewrocka
Na cztery dni przed rozpoczęciem akcji nie spuszczaliśmy go z oczu. Wtedy widziałem Eichmanna po raz pierwszy. Byłem pewien na 99 procent, że wytropiliśmy właściwego człowieka. W aktach znajdowała się fotografia zdobyta przez Wiesenthala i starsze zdjęcia Eichmanna. Dobrze wryła się nam w pamięć jego twarz.
Dziwne że Eichmann nie podjął większych środków ostrożności. Nie sądziłem, że czołowy funkcjonariusz hitlerowski, żyje tak ubogo. Rodzina Eichmannów mieszkała w bardzo skromnym, piętrowym domku, bez prądu przy ulicy Garibaldiego na odludnych przedmieściach Buenos Aires. Najbardziej martwiliśmy się, że Eichmannowi pośpieszą z pomocą zbiegli naziści ukrywający się w Argentynie. Obawialiśmy się także zatrzymania przez argentyńską policję. Nasza dekonspiracja oznaczałaby niepowodzenie całej akcji - Eichmann z pewnością rozpłynąłby się w powietrzu, nie mówiąc o wybuchu skandalu dyplomatycznego.

„Ksiądz Paweł zrzuca sutannę“
Autor: Małgorzata Rostowska
Nurzaliśmy się we własnym sosie traum, zranień, kompleksów, win. To była rzeźnia. Klerycy z innych roczników dziwnie na nas patrzyli, gdy niemal co piątek przychodziliśmy na kolację spóźnieni, spoceni, wyczerpani, zapłakani. Odizolowaliśmy się od wspólnoty seminarium, a i wobec siebie złudna bliskość szybko zamieniała się we wrogość. Baliśmy się siebie, bo jeden o drugim dużo wiedział, znał sekrety, słabe punkty. Czułem się z tym koszmarnie. Bez przerwy odczuwałem czyjąś obecność. Na każdy szmer reagowałem lękiem, wszystkie stuki, puki interpretowałem jako potwierdzenie czyjegoś towarzystwa. Gdy jechałem samochodem nocą, odwracałem się co chwila albo wpatrywałem w czerń lusterka, by zobaczyć, czy ktoś nie siedzi na tylnym siedzeniu. Gdy się goliłem, sprawdzałem, czy ktoś za mną nie stoi, bo wydawało mi się, że kątem oka kogoś widzę. Bałem się być sam w pokoju. Dorosły chłop, z lęku przed ciemnością i duchami spałem przy zapalonej lampce. Zaczęły się ataki paniki.

„Legenda Warszyca“
Autor: Roman Kubiak
W Radomsku stare mury, grube stropy, podłogowe deski wciąż pachną prochem i nasiąkłymi oliwą szmatami. Jeszcze ćwierć wieku po wojnie w ogniu pożaru wybuchały tu magazynki z nabojami do peemów, granaty, rozbrojone miny przeciwpiechotne. Bywało, że eksplozja zardzewiałej filipinki roznosiła w drzazgi domek z poddaszem. W zgliszczach walały się szmajsery, steny, parabelki, visy. Z kupki popiołu, która długo była workiem pełnym trocin, wystawały osmolone magazynki. Historia „Warszyca“, ostatniego, słynnego partyzanta powojennej Polski ma swój ciąg dalszy.